Vandaag.
Niks gedaan krijgen.
Behalve dat wat niet op uw lijstje staat.
Alles wat niet op uw lijstje staat eigenlijk.
Als het buiten regent, dan regent het sowieso ook in mijn hoofd.
Dat zal voor altijd zo zijn.
Nooit anders geweest.
De drang om te verhuizen is dan zo groot.
Nog groter dan anders.
Want ik blijf hier niet.
Aan deze kant van de planeet.
Dit is niet mijn plek.
Het is wel de plek van mijn kinderen.
Van mijn gezin.
Maar niet de mijne.
En da’s ok.
Waar zij zijn zal ik ook altijd zijn.
Maar toch ben ik op zoek naar een plek waar ik voor even naartoe kan als het te hard regent in mijn hoofd. Als ik zon nodig heb. Stilte.
Plaats om te schrijven en dingen te maken.
En ik heb lang gedacht dat dat idee van mij een slechte moeder maakt. Een slechte wederhelft. Maar dat probeer ik los te laten. Ik ben er als ik er moet zijn. Elke keer opnieuw. Voor altijd.
Maar ik heb zelf ook af en toe een flinke dosis zuurstof nodig.
Dus ik zoek. Tot ik die plek vind waar ik telkens kan gaan schuilen en zuurstof tanken.
Work in progress.
Weet ge, ik ben zo.
Op en af.
Steil omhoog en keihard naar beneden.
Ja, ik weet dat ik in herhaling val.
Als ge graag in mijn gezelschap vertoeft, dan moet ge mijn niet-te-volgen-moodswings erbij nemen.
Dus voelt u zeker niet verplicht om met mij om te gaan. Tenzij ge niet anders kunt natuurlijk.
Dan zal ik mijn best doen om de serotonine hoog te houden. Maar ik kan niks beloven.
Want geen enkele dag is hetzelfde.
En de mensen die dat ok vinden van mij, die zijn schaars.
Iets met 1 hand enzo.
Meestal vinden ze mij te complex.
Te zwaar.
Te gevoelig.
Te zwart.
Dan weer te licht.
Te opdringerig.
Te afstandelijk.
Er zijn weinig mensen waar ik goed genoeg voor ben.
En dat heb ik effe moeten renderen.
Vooral als ge wilt dat iedereen u graag ziet.
Mijn hart ligt op mijn tong.
En soms laat ik daar ietwat teveel van zien.
Mensen vinden dat ongemakkelijk. Iemand die zegt wat die voelt.
Een open hart om naar te kijken.
Wreed ongemakkelijk.
En veel te vaak wil ik babbelen. Veel babbelen.
Vooral over uiteenlopende emoties en onderliggende drijfveren.
Ik heb altijd gedacht dat dat toch ferm gemakkelijk moet zijn voor mensen, dat ik mij zelf emotioneel nader verklaar zodat zij die moeite niet meer moeten doen. Maar sinds mijn veertigste besef ik dat dat niet deze realiteit is. Wel de mijne. Maar die van mij komt dan ook van ergens ver weg. Héél ver weg.
Er zijn enkele mensen in mijn leven die de koers van mijn bestaan mee hebben bepaald. Die de richting waar ik in liep hebben veranderd. Sommigen hebben mij ergens weggehaald en op de juiste weg gezet. Anderen hebben mij daar dan weer weg geplukt en op een dood spoor gezet. Maar ook voor die doodlopende straten ben ik dankbaar. Want in hen ben ik met erg veel liefde mijn weg verloren. De onverlichte straten. Daar waar ik zelf moeite moest doen om terug uit te geraken. En ja, ik ben daar elke keer uitgeraakt. Soms zonder te kijken, in achteruit, onderweg wat trottoirs en palen meegenomen.
Dat laatste doe ik nog steeds.
Maar veel beredeneerder.
Wat ik nu eigenlijk zeg: merci aan zij die mij opraapten, verse stapschoenen voor mij kochten en een tik onder mijn gat gaven zodat ik de de juiste weg zou vinden. Merci aan zij die mij elke keer opnieuw meenamen naar de zon als ze zagen dat het regende in mijn hoofd. Die mij boeken voorlazen tot ik in slaap viel. Die mij leerden om te leven en te blijven leven.
Maar ook merci aan zij die mijn hart hebben gebroken, die het slechtste in mij hebben boven gehaald en die mij teveel vonden, te weinig of te klein. Aan zij die de donkerte in mij hebben gevoed en door mij heen keken alsof mijn bestaan onbelangrijk was. Ook dat heeft mij beter gemaakt. Ook hen neem ik voor altijd mee als ik verhuis naar de andere kant van deze wereld.
Met een hart vol liefde en sentiment.
Veel teveel sentiment.
Ik zie u graag.
Wie ge ook zijt.
Heidi