Over
hoe overleven in een wereld van téveel,
over
mensen die u niet zien zoals ge echt zijt
en ook
over
verstaan dat dat eigenlijk niks met u te maken heeft.
Over
grenzen trekken,
over
wat ge wel en niet binnenlaat
en vooral:
wie.
De voorbije tijd gaat het daarover.
Deze week nog meer dan ooit.
En ik leerde,
om op tijd mijn deur te sluiten
voor alles wat mij geen deugd doet,
om de juiste puzzelstukjes bij mekaar te leggen
en het grote geheel te zien,
om de stukskes die niet passen,
in een ander doosje te steken,
niet meer voor mij,
maar voor iemand anders,
misschien,
ieder zijn puzzelstukske.
De woorden van Brene Brown in haar nieuwe boek,
deden me denken
en verstaan
waarom sommige stukskes
in een ander dooske moeten:
‘We will do almost anything to not feel pain including causing other people pain.
It is so much easier to hurt than to feel hurt.’
Ik leerde,
dat ik elke dag nóg meer van mijn man hou,
ook al denk ik soms dat het eindig is,
mijn liefde voor een ander,
maar,
het is het niet,
aan echte liefde zit geen einde,
die vermenigvuldigt zich alleen maar.
Ik leerde,
het woord ‘essentie’ te verstaan.
downsizen,
letterlijk en figuurlijk,
ik dacht altijd dat er dan te weinig zou overblijven,
maar ’t is niet juist,
’t is de essentie
en ’t is zóveel,
’t is wat u écht beter maakt.
En dan,
dan leerde ik,
mijn lichaam kennen,
en
omgaan met een lijf dat verandert,
dat vaker wél pijn heeft dan niet,
dat rimpels en groeven uittekent
op plekken die ge verbergt.
Ik zag,
dat ik er veel te streng voor ben geweest,
voor mijn lijf,
het te weinig aandacht heb gegeven,
het was een thuis voor mijn kinderen
en omarmt hen telkens opnieuw als ze het nodig hebben,
ik werk er nu eindelijk mee samen,
praat ermee,
luister er naar,
stel het vragen
en antwoord als ze me iets vraagt.
Ik leerde,
dat ik ‘rust’ negeer
en
het teveel bedek met ‘rennen’,
tot het zo hard begint te roepen
en
ik eindelijk hóór dat niets doen productief is.
Ik sta stil bij met eigen kunnen,
bij dat wat mij trots maakt,
bij de vrijheid die ik heb
en
de verandering die ik mezelf daarom kan toestaan.
Ik kies ervoor om mijn pen te gebruiken,
haar mijn stem te laten zijn,
in het vertrouwen dat ze tot bij de juiste mensen geraakt.
Ik aanvaard,
dat ik mij regelmatig wegsteek
voor de wereld
en
voor het leven,
soms effe moet zoeken naar mijn eigen ritme.
Ik aanvaard,
dat het licht soms uitgaat in mijn hoofd,
dat ik dan bevries in het donker,
en elke keer denk dat het nooit meer zal aan gaan,
want het gaat elke keer terug aan,
omdat ik nu weet waar de knop staat
maar ook
omdat ik aan anderen die lichtknop in mijn donkere kamer heb getoond,
zodat zij kunnen doen
wat belangrijk is
en mij de weg naar huis tonen.
Ik weet nu waar ik thuis hoor
en
dat is in de eerste plaats bij mijzelf.
Heidi
*de New Moon woorden van Megan McCluer
Comentarios