Dat ik hoop, als het mijn tijd is, dat ik afscheid kan nemen van wie ik achterlaat.
Dat ze de tijd krijgen om te zeggen wat ze moeten zeggen.
Niks onuitgesproken. Alle woorden gezegd en beluisterd.
En dat ik hoop dat er iemand in de buurt is om hen bij te staan.
Om het afscheid schoon te maken en de dood geen trauma te laten zijn.
Want dat hoeft niet.
De dood hoeft geen trauma te zijn voor wie achterblijft.
Dat ik uitgesproken heb tegen mijn wederhelft, hoe ik wil begraven worden.
Hoe ik wil sterven als hij er alleen over moet beslissen.
Wat ik wil dat er van mij achterblijft.
En vooral wat er niet van mij achterblijft.
Dat was zelfs geen gesprek waar tranen aan te pas kwamen.
Integendeel.
Het was eerder een plezante brainstorm.
Met de juiste creativiteit.
Er zijn zelfs enkele schone ideeën uit verder gekomen.
En dàt.
Dàt heeft mij rust in mijn hoofd gegeven.
De essentie van de briefing was: ‘strooi mijn assen uit op de pier in Malibu en drink daarna prosecco op het strand terwijl ge naar de dolfijnen kijkt. Net zoals we samen deden in 2014.’
Want ik ben echt helemaal ok. Ik ben niet bang van de dood. Dus ik wil ook niet dat anderen bang zijn van mijn dood.
Maar ik wil wel voorbereid zijn. Controlefreak als ik ben.
Waarom zouden we niet mogen nadenken over de dood? Erover praten.
Niet om het weer over één van mijn trauma’s te hebben, maar de dood van mijn papa en hoe ongelofelijk gitzwart dat was, dàt hoeft niet. Want daar komen depressies en kopzorgen van. Bovenop het verdriet dat ge hebt omdat ge uw vader mist, is er ook nog de viezigheid van de dood die rond uw oren hangt en overal aan u plakt. Voor altijd. Dat is iets dat uw kinderen niet nodig hebben. Ook uw partner niet. Uw vrienden al evenmin.
’In c’ ben ik niet bang van de dood. Alleen maar van de manier waarop. Ziek zijn en pijn hebben.
Maar dat het stopt, dat is ok. De manier waarop, dat heb ik waarschijnlijk niet helemaal in de hand (ondanks dat ik yoga doe en gezond eet blablablabla), maar wat er daarna komt, daar kan ik wel mee over beslissen.
Weet ge, ge moet dat gewoon eens proberen: achter uw laptop gaan zitten, of achter een leeg blad papier, en nadenken over uw dood. Hoe ge wilt gaan. Hoe ge wilt achterblijven. En wat er juist moet achterblijven. Schrijf dat eens op. Dat werkt verlichtend.
Ik ben al enkele jaren bezig aan de ‘Brief voor mijn Kinderen’. Eigenlijk een soort van handleiding van mijn leven. Voor mijn kinderen. Alle obstakels en kronkelingen die ik tegenkom in mijn leven en in mijn hoofd, die schrijf ik op voor hen. Op een dag, als ik voel dat die handleiding klaar is -dat zal ergens op het einde zijn vermoed ik :-) -, dan laat ik dat 3 keer afdrukken en inbinden en krijgt elk kind van mij een exemplaar. Een boek waar ze kunnen in zoeken als ze het moeilijk hebben, een soort van Q&A die hen kan helpen als ze het effe niet meer weten en ik er niet ben om de Q’s te beantwoorden. En ik schrijf dat elke keer opnieuw met een glimlach op mijn gezicht. Of nee, eerlijk, soms bleit ik de ogen uit mijn kop, omdat het drama mij helemaal inpalmt, maar meestal schrijf ik dat met een lach.
Dat helemaal terzijde: ik wil hen iets nalaten. En dat kan ik niet meer als ik dood ben. Dat moet ik nú doen. Omdat ik wil dat mijn dood hen niet traumatiseert. Dat ze mijn bestaan als leidraad gebruiken en mijn dood als brandstof. Want ik weet dat ik ok ben, ook als het voorbij is.
Ik wéét dat. Ik ben daar ok mee. Nu zij nog.
Da’s toch wat het leven is. Bleiten en lachen. Lachen en bleiten.
Dus waarom zou de dood dat ook niet mogen zijn.
Ik ben zo dankbaar voor al die mensen die proberen om de dood wat kleur te geven.
Meer dan alleen maar gitzwart.
Ze zijn zo broodnodig.
Ze zijn zó moedig om er hun beroep van te maken.
En om middenin die wervelwind te gaan staan om anderen recht te houden.
Mensen zoals Anneke.
Zoals Nadine.
Dat ze een diepe indruk op mij hebben achtergelaten.
Allebei hebben ze beslist om even mee te wandelen op mijn pad.
Heel even.
Een yogales lang.
Anderhalfuur.
Lang genoeg om mij van gedacht te doen veranderen over de dood.
Anneke besliste enkele jaren geleden om met haar mooie zwangere buik naar een yogales van me te komen. Ze zat voor me, dronk een theetje en vertelde me haar verhaal.
Een verhaal dat aan mij is blijven plakken en voor altijd in mijn ziel opgeslagen zit.
Door haar ben ik de dood anders gaan bekijken. En daar ben ik haar dankbaar voor.
Wat zij doet is te mooi voor woorden.
Ritueelbegeleider.
Anneke vind je hier. Doe me een plezier. Open haar website. Lees haar woorden. Laat ze binnenkomen.
En Nadine. Ook zij zat een tijdje geleden plots naast me op de yogamat, samen vierden we de volle maan en dronken we warme MoonMilk. Haar zachte stem kalmeerde mij op elke mogelijke manier en nu begrijp ik waarom. Ze startte onlangs als afscheidsdoula. Ik krijg kippenvel van de omvang van dat woord.
Nadine vind je hier https://afscheidsdoula.be
Over cirkels die rond zijn.
Die zijn zó belangrijk.
Dat staat zelfs op mijn lijf getatoeëerd.
Circle of life.
Met een glimlach.
Comments