Ze vertelt over haar carrière, ook al lijkt ze nog jong. Jonger dan mij in ieder geval. Ik probeer onopvallend hun gesprek te volgen maar weet niet of ik daar in slaag. Onopvallendheid is niet iets waar ik goed in ben. Toch niet op momenten dat ik het niet mag zijn. Als ik het wel moet zijn -opvallend dus- dan lijkt het alsof ik onzichtbaar ben. Maar nu dus niet, in deze rustige koffiebar ben ik erg zichtbaar omdat er maar 2 tafels zijn waar effectief mensen aan zitten. Ik, alleen aan deze tafel met mijn laptop onder mijn vingers, en zij, 2 mannen en één vrouw aan een andere tafel. Dicht genoeg bij die van mij zodat ik hun gesprek kan horen. En volgen. Dàt, beste vrienden, is sterker dan mezelf. Vandaag ben ik mijn noise cancelling oortjes vergeten en word ik gedwongen alles rondom mij te horen. Ook al zou ik me moeten concentreren op de woorden op mijn scherm. Maar dus. Zij praat en de twee mannen luisteren. Ze is er pas net komen bij zitten, het gesprek was een uur voor haar komst al lopend. Hij, klein van gestalte met beige trui en blauw hemd, lijkt me de baas van het team. Hij besliste om een koffie te komen drinken met iemand van het team dat hij leidt. Die iemand is een dertiger met strak gestijlde haren en al even strakke jeansbroek, dat laatste onbedoeld vrees is. Zijn stem is schel en hij lispelt subtiel. Ze verwachten om 11u iemand voor een sollicitatiegesprek. De vrouw is de sollicitante. Het uur voor haar komst, hebben ze onder elkaar elk lid van het team grondig besproken. De professionele koppigheid van de ene, het lage loon van de andere als reden waarom ze daar ook niet teveel van moeten verwachten, alle details worden grondig doorgenomen terwijl ze om de 10 minuten opperen: ‘maar het is niet aan mij om daarover te oordelen’ en dat telkens laten volgen door een minuut ongemakkelijke stilte. Het is 11u en zij komt erbij zitten. Tijd voor het sollicitatiegesprek. Maar eerst iets bestellen om te drinken en nog een bezoek aan het toilet. Ik zou in haar geval wat ademhalingsoefeningen doen op de pot. Mezelf tot kalmte dwingen en aan god vragen (waar ik niet in geloof) om mij bij te staan. Om mij te behoeden voor domme uitspraken die sterker zijn dan mezelf. Ik weet dus niet wat zij op het wc is gaan doen. Ik vermoed gewoon professioneel plassen en daarna efficiënt handen wassen. Rebels. Ze komt terug aan tafel en ze stellen zich aan elkaar voor. De teamleider neemt de lead, uiteraard, en trekt het gesprek zeer origineel op gang: ‘Stel jezelf eens voor.’. Twintig minuten later ben ik nog steeds aan het luisteren naar haar ononderbroken antwoord. Intelligentie viert zege want zij is een straffe vrouw met heel wat internationale en belangrijke ervaring en praat de twee heren onder tafel. Ze zitten echter nog steeds op hun stoel maar ze weet hen te overtroeven met veel woorden die erg snel uit haar mond komen. Ik waag het om naar haar te kijken. Staren, bedenk ik 30 seconden later. Ik ben aan het staren en probeer haar te leren kennen. Ze heeft wat rimpels in haar gezicht maar toch lijkt ze jonger dan mij. Zou ze weten dat ik een foto van haar neem in woorden? Dat ik geïntimideerd ben door haar slimme en snelle woorden en door het feit dat ze 2 mannen tot stilte dwingt met haar kennis en zelfvertrouwen? Ben ik jaloers op iemand die recht in 4 ogen kijkt (niet tegelijk uiteraard, hoewel ik het op dit moment zou appreciëren om een défaut te vinden bij haar) zonder een zweem van onzekerheid of twijfel? Zij wéét waarover ze praat. Maar toch wil ze duidelijk van job veranderen en erg graag aan de slag in dit bedrijf dat me op dit moment nog onbekend is. Ik denk dat het iets te maken heeft met data of finance. Het stelt me gerust dat het een saaie sector is waar ik niet wil bij horen want mijn jaloezie zou het me anders niet vergeven. Ze beginnen stilaan wat meer vragen te stellen. Ze zoeken de mazen in het net en schotelen ze haar één voor één voor. Samen met een biologisch verantwoorde thee. Drinken finance mensen dat dus ook? Elke vraag beantwoordt ze met een lach die ik voor mezelf omschrijf als: ‘fuck you, da’s een goede vraag maar ook daar weet ik het perfecte antwoord op.’. Ze praten elk om beurten en begrijpen elkaar zeer goed. Ze lachen om data en spreadsheets en ik dwing mezelf om uit te checken voordat ik helemaal afga. Omdat ik niet meer begrijp wat ze zeggen en omdat er ondertussen heel wat andere mensen tussen hen en mij zijn komen zitten. De woorden geraken maar half meer tot bij mij. Ik vind het niet erg. Integendeel. Ik wens haar veel succes en een uitdagende job. Ik richt me terug naar mijn scherm en werk verder aan mijn moodboard op Pinterest. Ieder zijn meug.
h.p.