Dat er dingen zijn die voor altijd in uw lijf blijven zitten,
iets anders dan herinneringen,
verdriet misschien,
ik kan het niet goed benoemen,
help mij vooral als gij het juiste woord wél weet,
ik wil het graag een naam geven.
Het is iets dat ge óveral voelt,
niet enkel in uw hoofd maar ook in uw keel,
uw borst,
buik,
uw kaken,
en dat eindigt elke keer in uw ogen.
Er zijn dagen dat ik het zó hard voel
en dat ik niet weet hoe dat komt,
want ik heb alles wat ik moet hebben,
en nog zoveel meer,
en dat ik daar eindeloos dankbaar voor ben voordat ge denkt dat ik een diva ben.
Maar het lijkt alsof dat gewoon een stuk van mijn lijf is,
en dat dat af en toe eens zeer doet,
zoals een hernia,
maar dan anders.
Ik denk dat ik ergens een opslagplaats heb zitten
waar dat gevoel zich heeft genesteld,
waar al die momenten van pijn zijn gaan schuilen,
in plaats van te genezen.
Ik heb er al veel over geschreven,
da’s het enige dat op dat moment helpt,
proberen te verstaan welk gevoel het juist is dat ge voelt,
welk verdriet,
welk moment,
want ik heb een aantal mogelijkheden,
en da’s niet erg he.
Soms is het iets van heel erg lang geleden:
als ik mij ineens herinner hoe het voelde om naast papa te zitten in de auto,
dat ik ooit écht een vader heb gehad.
soms is het hartzeer,
oud hartzeer,
soms zijn het de kinderen die in mijn buik hebben gezeten en nooit zijn geboren,
soms is het een schuldgevoel, als ik faal om iemand gelukkig te maken,
en soms is het vooral de kunst van niet te zoeken welk stuk pijn doet.
Het enige wat dan helpt is een belachelijk romantisch nummer* opzetten, heel erg luid in de noise cancelling koptelefoon (yep, paradoxaal) en schrijven en huilen.
Zoals nu.
Dat is ook meestal het moment dat ik denk dat mijn leven binnenkort gaat stoppen.
Dat ik wil praten met mijn lief over wat hij moet doen als ik er niet meer ben.
Dat ik alles gezegd wil hebben.
Dus vandaag denk ik, weet ik vrij zeker, dat dàt mij weer parten speelt.
Ik word dit jaar 45. Mijn papa was 47 toen hij stierf.
Er sterven de hele tijd mensen rondom mij.
Zomaar.
En ik kan daar niet altijd goed mee om.
Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik alles met iedereen moet uitpraten.
Recht zetten.
Sorry zeggen.
Schoon dingen zeggen.
Want dat ik het binnenkort niet meer kan zeggen.
Dat mijn hart ook gaat stoppen met kloppen.
Zot he. Ik weet het.
Het voelt soms als een loterij en ik vrees dat mijn nummerke ergens vooraan ligt.
Ik wil dat niet denken.
Mijn papa zei dat bijna elke dag. Dat hij geen 50 zou worden.
'Self-fulfilling prophecy' noemt Faith Popcorn dat.
Fuck, ik geloof daarin he.
Ik heb zonet voor alle zekerheid Faith Popcorn nog eens gegoogeld,
en elke keer als ik dat doe met mensen,
dan ben ik bang dat ik ga lezen dat ze eigenlijk dood zijn,
lap, weer een stuk van mijn jeugd weg.
Ouder worden met een erg luide klok naast uw oor.
Ik vind er niks aan.
Dus fuck futuristen.
Alleen vandaag is écht belangrijk.
Alleen vandaag.
Adem in.
Adem uit.
Nooit stoppen.
Heidi
* yup, het is wat het is, maar de muziek uit ‘A Star is Born’ doet het élke keer. Vooral ‘Always Remember Us This Way’. Probeer dat maar eens. Bleitmarathon zonder dat ge het wilt. Het zou een Olympische discipline moeten zijn. België zou trots zijn op mij. En dan nog dit: ik ben geen Lady Gaga fan. Echt niet. Alleen dit nummer en nog enkele daarnaast.