Fuck feminisme.
Fuck masculinisme.
Lang leve allebei.
Ik ken niet het juiste woord voor datgene dat ertussen zit.
Een beetje van elk.
Mens-zijn?
Hoe noemt dat dan?
Wilt ge het mij aub laten weten?
Want op één of andere manier heeft het woord ‘feminisme’ zo’n zware lading.
Het is een scheldwoord geworden precies.
Terwijl de schelders nog niet half weten wat het woord inhoudt of van waar dat komt.
Ze zien alleen beelden van vrouwen met blote borsten die op de barricade staan om te pleiten voor vrouwenrechten.
Da’s maar een klein stuk ervan.
Enfin, ik probeer de boosheid mijn woorden niet te laten overnemen.
En toch.
Ik ben geen feministe in die zin dat ik met mijn borsten bloot pleit voor meer vrouwenrechten. Vooral omdat ik ferm veel complexen heb over mijn borsten.
Maar bon, bijzaak.
Ik ben wel een feministe in die zin dat ik een leeuwin ben die soms erg ambetant wordt van de manier waarop vrouwen bekeken worden. Door mannen. Én door vrouwen.
Want laat ons eerlijk zijn: vrouwen kunnen óók hard kakken op andere vrouwen.
Én op mannen :-)
Eigenlijk komt het allemaal neer op beleefdheid.
Kort samengevat.
Beleefd zijn tegen mannen.
Tegen vrouwen.
Doe de deur open voor uw lief als ge samen uit eten gaat.
Voor haar.
Voor hem.
Laat hem eens thuisblijven bij de kinderen.
Laat haar eens de douche herstellen.
Laat hem eens bleiten als die film binnenkomt.
Laat een andere vrouw gewoon schoon en content zijn zonder dat gij daar mottig van wordt.
En zo kom ik bij datgene dat mijn boosheid ferm heeft getriggerd en waar dit eigenlijk over gaat.
Mijn dochter postte een wreed schoon filmpje over haar nieuwe rolschaatsen.
Aan haar voeten.
En aan haar benen had ze een strakke jeans en haar bovenlijf was bedekt met een tshirt.
Haar navel was wel in beeld.
Mijn dochter is net haar puberteit in gegaan.
Ze is een mooie jonge vrouw aan het worden die fier is op haar lichaam.
Die fier is op de vrouwelijke vormen die ze aan het krijgen is.
Op de manier waarop haar lichaam anders beweegt.
Iets waar ze soms complimenten over krijgt. En dan zegt ze trots: ‘dankjewel’.
Maar vandaag was dat plots anders. Want ‘dankjewel’ zeggen zou erg fout overkomen.
Gemene opmerkingen over haar lichaam.
Door jongens.
Door meisjes.
Ongetwijfeld ook door volwassenen die hun weg kwijt zijn.
En durf nu niet zeggen dat de verantwoordelijkheid bij haar ligt.
Bij ons, als ouders.
Haar weghouden van social media zegt ge?
Wat een zever.
Social media ís de leefwereld van deze generatie.
Ik heb beslist dat ik haar er niet van weghou maar haar er leer mee omgaan.
Dus moet ik haar vertellen dat er wolven er op de loer liggen.
Dat er bekrompen vrouwen zijn die het niet kunnen uitstaan dat ze mooi is.
En die emmers haatwoorden over haar heen zullen kappen.
Dat er gestoorde mannen zijn die haar lichaam -haar blote buik- zien als een ‘officiële go’ voor vunzige woorden en erger.
Maar wat ik haar ook vertel is:
dat ze prachtig is,
dat ze zich nooit kleiner moet maken om een ander op zijn gemak te zetten,
dat ze zich nooit moet wegsteken uit angst om wolven tegen te komen,
dat ze op haar hoede moet zijn, maar dat ze haar lichaam niet hoeft weg te steken,
zelfs al voelen anderen zich er ongemakkelijk bij.
Dat ze duidelijk haar grenzen moet aangeven, in woorden en in daden,
tegenover mannen én vrouwen.
Dat ze haar sexyness mag voelen en laten zien als ze dat wilt, en niet bang hoeft te zijn dat dat verkeerd begrepen wordt,
dat ze moet opletten met foto’s van zichzelf online te smijten waar haar navel op te zien is,
want dat er dan vreemden zullen vragen ‘hey, wat ben je aan het doen’.
Ik wil mijn dochter haar zelfvertrouwen niet verminderen door te zeggen dat ze een lange trui moet aandoen, omdat anders teveel mannen en vrouwen denken dat ze vrijpostig is.
Beschikbaar.
Voor ongepaste daden en woorden.
Ik wil mijn dochter niet boetseren om te kunnen overleven in deze wereld.
Ik wil dat mannen beseffen dat ze respect moeten hebben voor een vrouw die fier is op haar lichaam en dat laat zien. Punt.
Ik wil dat vrouwen beseffen dat ze respect moeten hebben voor een vrouw die fier is op haar lichaam en dat laat zien. Ook punt.
Dus kunnen we alstublieft die verantwoordelijkheid leggen bij mannen én bij vrouwen.
De wereld gaat niet veranderen. En dat probeer ik ook niet.
Ik hou het klein. Ik begin bij mijzelf en mijn kinderen. Bij mijn zoon én mijn twee dochters.
Ik wil hen kunnen loslaten in een wereld vol wolven.
Iedereen mag zijn gedacht hebben.
Zijn mening.
Ge moet uw gedacht of uzelf niet veranderen omdat dat is wat de wereld van u verwacht.
Maar kunt ge soms wat voorzichtig zijn met dat gedacht.
Pas er alstublieft wat mee op want soms kan dat ferm brokken maken.
Zorg dat de microfoon uit staat voordat ge zever verkoopt.
Denk na voordat ge poëtische woorden publiceert enkel om te shockeren.
Soms is het goed van uw gedacht bij uzelf te houden,
zo zorgt ge er misschien voor dat mensen zich wat veiliger voelen.
Ik hou van de tekst 'Doosje' van Annie MG Schmidt.
Om die reden.
Het is een tekst die aan mij is blijven plakken sinds de geboorte
van mijn oudste dochter.
Omdat het me soms moeite kost om mijn kinderen groot te trekken en los te laten in een wereld vol wolven en wolvinnen.
En zoals steeds, bij elk gedacht in mijn hoofd en elk gevoel in mijn hart hoort een boek.
'We moeten allemaal feminist zijn'
Dit boek werd me aangeraden door Valerie Deridder.
Geschreven door Chimamanda Ngozi Adichie.
Een kinderboek over feminisme.
Zonder blote borsten.
Dat zou wel héél erg naief zijn.
Heidi