Dat het moederschip soms de koers effe kwijt is, maar niet zinkt.
Nooit.
Zo voelt het.
Ik sta aan het roer van een groot zwaar schip,
het stormt hard en ik probeer met heel mijn lijf dat stuur vast te houden en terwijl de juiste koers te varen.
Ondertussen wankel en zeeziek.
Want het is voor mij ook de eerste keer dat ik dit doe,
dat ik op deze waters vaar en dit schip bedien.
Never done this before.
Ik heb geen zeemansbenen.
Nooit gehad. Never will.
Maar toch ben ik aan het varen.
Ik voel mij ferm verantwoordelijk voor het geluk van mijn kinderen. Ook al ben ik niet degene (of de enige) die hen gelukkig moet maken in dit leven. Ik gids hen aan de zijlijn. En ik heb moeten leren, dat ik hun weg -die bezaaid is met dikke, hobbelige kasseien- niet de hele tijd moet proberen proper te maken, zodat ze niet op hun gezicht gaan. Een hobbelige weg is ook ok.
Enfin,
wat ik wil zeggen:
ik begon deze tekst te schrijven toen ik besefte dat ‘schuldgevoel’ mijn ‘mama-zijn’ vaak beïnvloedt.
Ik voel me vaak niet goed genoeg als mama en voel me schuldig als ik hen niet kan geven wat ze nodig hebben. Op elk vlak. En vaak gidst dat schuldgevoel mij op de foute manier door hun opvoeding. Het dirigeert vaak hoe ik het ouderschap moet beleven en bepaalt hoeveel er daarin van mezelf overblijft.
Maar tijdens het schrijven, besefte ik dat schuldgevoel véél meer invloed heeft op mijn leven dan enkel hoe ik als mama ben. Het is de rode draad in mijn leven en de voedingsbodem van veel frustratie.
Ik ben daar sinds enkele weken/maanden heel bewust naar beginnen te kijken. Telkens als ik schuldgevoelens voelde opkomen, ben ik beginnen zoeken naar de triggers. En die heb ik gevonden. De triggers bedoel ik. Want de oorzaak van dat schuldgevoel in mijn lijf, is veel complexer en ga ik u voor één keer besparen :-)
Toen ik deze quote las bijvoorbeeld, passeerde er een trigger:
‘So many broken parents are building broken children. Don’t let your mess become the foundation of your child’s life. Break the circle.’
En die quote, die zorgde bij mij voor dit gevoel:
‘The scariest feeling about having kids is that what I don’t heal, I might pass on to them.’
Dus voila.
We zijn er.
Het woord ‘helen’.
Als ik het ergens lees, dan check ik automatisch al uit.
Omdat dat mij gigantisch triggert.
Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel dat zeker niet gemeen.
Ik spreek vooral voor mezelf en vanuit mijn eigen ervaring.
Het is een woord dat de laatste jaren erg vaak wordt gebruikt.
Maar ik krijg dan telkens het gevoel dat ik kapot ben en er iets moet worden terug gemaakt.
Een repair-café voor mensen.
Zoiets.
Heel jezelf zodat je een ander niet verkloot.
Heel jezelf want je lichaam is ziek.
Heel jezelf want je maakte foute keuzes.
Het is zo’n met schuldgevoel beladen woord.
Heel jezelf en je zal vrij zijn.
En als je dat niet doet, ben je dan onvrij?
Ziek?
Ongeneeselijk?
Sterfelijk misschien?
Ik begrijp wat men wilt zeggen met het woord.
Maar het wordt vaak onjuist gebruikt.
Te kort door de bocht.
Te onvoorzichtig.
En dan zorgt het voor valse beloften.
En wordt het gevaarlijk.
Elke persoon heeft zijn eigen verhaal. En heel vaak ken jij maar een klein stukje van dat verhaal of misschien zelfs helemaal niet.
We hebben allemaal trauma’s. Kleine. Grote. Iedereen zit in zijn eigen proces. En ja, we kunnen mekaar daarin ondersteunen. Op verschillende manieren. Ik geef yogales omdat ik ervan hou mensen ontspanning te bieden. Maar ik doe dat in c niet om mensen te helen. Wat zij uit mijn yogalessen halen, is volledig hun eigen proces en dat mag en wil ik niet sturen.
Trauma is uiteraard iets dat geheeld kan worden. Fysiek trauma, emotioneel trauma.
En in c gaat mijn ‘ramble’ daar niet over. Ik geloof absoluut in de kracht van ‘naar je trauma’s kijken en er mee aan de slag gaan’, op éénder welke manier. Het gaat mij eerder over het gebruik van dat woord in de juiste context. Ga mensen niet beoordelen op het proces dat ze doorlopen als je geen enkele achtergrond hebt over dat proces. Over dat trauma. Want dan bereik je iets helemaal anders dan ‘heling’. Dan bereik je ‘schuldgevoel’.
Waarom ik naar een psycholoog ga: omdat er dingen zijn in mijn leven en in mijn hoofd die ik niet goed begrijp. Ik wil dat leren verstaan en manieren vinden om daarmee om te gaan zonder mezelf telkens te verliezen in donkerte en angst. In schuldgevoel. Daarnaast ben ik ook bang dat ik datzelfde patroon van handelen en denken, doorgeef aan mijn kinderen. Dat ik hen opvoed met een schuldgevoel eromheen, iets waar zij geen bal aan hebben. En dàt stuk, dààr wil ik iets aan doen. In eerste instantie voor mezelf, maar zij zullen er ongetwijfeld ook beter van worden. Dus ja, tot op zekere hoogte geloof ik in patronen doorbreken bij jezelf en dat je kinderen daar ook baat bij hebben. Maar om nu te zeggen dat ze zullen verkloot zijn als ik dat patroon niet zou doorbreken, dat ik gebroken kinderen voortbreng omdat ik zelf gebroken ben, neen, ab-so-luut neen. Dat is mij een schuldgevoel aanpraten en in die trip ga ik niet (meer) mee. Want ik zie het overal meer en meer opduiken: iemand (onbewust) een schuldgevoel aanpraten en daarna zeggen dat ge die persoon kunt helpen met helen.
Dat een kind emotioneel afhangt van zijn moeder en dus ook van haar gemoed en gevoel, dat is een erg gevaarlijke uitspraak en zorgt voor zeer veel schuldgevoel en bijhorend perfectionisme bij mama’s (en ongetwijfeld ook bij papa’s). Uiteraard zijn mijn kinderen gevoelig voor mijn gemoed. We leven dan ook 24 op 24 heel erg dicht op mekaar. Na een tijd voelt ge alles wat een ander voelt. Mijn wederhelft ook. Maar ik weiger van mijn verdriet of zorgen weg te steken voor hen. Wat ik wel doe, is het begrenzen, zij hoeven mij niet te fixen of op te vangen. Zij hoeven niets voor me mee te dragen en zijn niet mijn luisterend oor. Maar ze mogen wél mijn tranen en frustraties zien. Ook al maakt dat hen dan verdrietig.
Maar daar voed je GEEN gebroken kinderen mee op.
Je kinderen zijn niet gebroken omdat jij dat bent.
Ik geloof eerder in de kracht van ervaring.
Van fouten maken en leren uit die fouten.
Niet door die fouten uit te wissen, maar door ze te gebruiken.
Ik roep soms tegen mijn kinderen. Luid. Omdat ik af en toe gefrustreerd geraak als ze me niet horen. En dan roep ik wat luider, zodat ze me horen. En ja, dan krimpen ze ineen. En ja, dat zal ongetwijfeld blijven hangen bij hen. Dat weet ik en daar werk ik aan. Maar tegelijk ben ik ook maar een mens. Een mens met limieten in haar hoofd en in haar lijf. Iets met 2 handen enzo.
En dat soort quotes, of de opmerking dat ik mezelf moet helen want dat ik anders mijn kinderen ga verkloten, dat maakt mijn schuldgevoel alleen maar sterker. Hence: mijn frustratie wordt groter. Hence: mijn zenuwstelsel en mijn stem worden daar alleen maar luider van.
Als ik even ‘faal’ in het moederschap, help me dan om tot rust te komen door me te vragen: ‘zijt ge ok ,Heidi?’ ipv te zeggen dat ik begeleiding en heling nodig heb.
Als ge merkt dat mijn kind vreemd doet, misschien wat brutaal is tegen u, zeg dan niet wat ik moet doen of zoek de oorzaken niet in mijn trauma’s. Vraag me eerder of ge mijn kind even van mij kunt overnemen of ergens mee kunt helpen.
Als mijn lichaam pijn doet, ziek is misschien, probeer dan de manier waarop ik mijn lichaam benader, niet in twijfel te brengen en uw eigen diagnose en behandeling op mijn bord te leggen maar schotel mij dan eerder een kommetje verse soep voor.
Stop met goedbedoelde richtlijnen naar mijn hoofd te gooien die mij alleen maar schuldig doen voelen en vooral: onveilig. Laat me gewoon zien dat ik niet alleen ben, dat ge er zijt als ik u nodig heb, zonder oordeel. Zeg mij dat uwe shit soms even groot is als de mijne. Daar heb ik meer aan dan dat gij mijne shit beoordeelt en probeert op te lossen. Pardon my language.
Wij voeden mekaars schuldgevoel.
Door woorden te gebruiken zoals ‘helen’.
G i j z i j t n i e t k a p o t.
Ge hebt littekens door de school van’t leven.
En ’t is de bedoeling dat die littekens er blijven. Dat ge ze blijft zien.
Dat ge ze verzorgt. Koestert. Beschermt.
Ik heb het gevoel dat er meer en meer met een vergrootglas naar mensen wordt gekeken in de sector van yoga, lichaamswerk en welzijn. Dat de défauts die te vinden zijn onder dat vergrootglas, moeten worden aangepakt en weg gewerkt om gelukkig te kunnen zijn. En als ge dat niet doet, dan zijt ge niet goed bezig.
Maar weet ge, die défauts die zijn schoon. Té schoon om te laten verdwijnen.
Want uw défauts, die zijn uw kracht.
Die onderscheiden u van een ander.
Ik wil dat we massaal stoppen met mekaar op elkanders défauts te wijzen.
Dat we niet met een vergrootglas op zoek gaan naar dingen die ge kunt helen bij een ander.
Stop met moeders het gevoel te geven dat het geluk van hun kind helemaal van hen afhangt.
Dat het ouderschap moet aangesproken worden als een kind iets doet wat niet goed bevonden wordt in uw ogen.
Stop met te zeggen dat introspectie nodig is om te kunnen gedijen in dit leven.
Dat ge op zoek moet gaan naar uw trauma’s en die moet helen voordat ge uw liefde moogt delen.
Stop met overal voorwaarden aan vast te hangen.
Aan liefde.
Aan vriendschap.
Aan ouderschap.
Aan uw lijf.
Aan het leven.
Gij zijt ok.
Ik ook.
Heidi
PS: Zo ziet het er in mijn hoofd uit. Het deed mij deugd om daar eens een flow chart van te maken. Ik háát flow charts. Ook dat trauma is dan bij deze helemaal geheeld.
