Over hoe ge uit mekaar kunt vallen zonder uzelf te verliezen.
Vorige week had ik een gesprek met mijn psycholoog.
Een zwaar maar erg goed gesprek.
De tranen zijn nog enkele dagen blijven nastromen.
Eindeloos.
Het ging over ‘leegte’.
En hoe dat mij soms helemaal inpalmt.
En hoe die ‘leegte’ om de zoveel tijd komt bovendrijven. Zóveel pijn doet.
Mij van mijn sokkels blaast.
Bevriest.
Mijn leven ‘on hold’ zet terwijl er zoveel moet gedaan worden.
Dat gevoel dat mij smeekt om in de auto te stappen en weg te rijden. Naar nergens. Of naar ergens. Ik weet het niet precies. Gewoon weg van dat vieze gevoel denk ik.
En het enige wat ik dan echt wil weten is dit: ‘Van waar komt dat? Die leegte? Want ik heb alles wat ik moet hebben. En hoe kan een leegte zóveel gevoel bevatten?’
En toen heeft ze mij geantwoord.
Zo ongelofelijk juist geantwoord.
En ik voelde mij breken.
In duizend stukskes.
Going to pieces without falling apart.
Het is de titel van een boek* dat iemand mij lang geleden heeft aangeraden. Iemand die me vertelde dat ge uzelf eerst helemaal uit mekaar moet laten halen om dan terug op te bouwen. En dat ge dan pas écht snapt hoe ge in mekaar zit. En dat ge nadien altijd een betere versie zijt van uzelf.
Ook dàt versta ik nu. Want bij elk gesprek pelt mijn psycholoog een stukje van mijn olifantenvel weg.
En dat doet zeer. Zoveel zeer. En ik weet dat er een dag komt dat ze mijn vel helemaal heeft afgeschraapt en dat ik daar dan volledig naakt ga staan. Dat álles te zien zal zijn en dat dat niet direct een schoon zicht zal zijn. En dat ik dan niet meer weet wat zeggen. Terwijl ik altijd een antwoord klaar heb. Altijd.
Ik ben dankbaar voor die paar mensen die mij opnieuw en opnieuw en opnieuw hebben gezegd dat ik een goede psycholoog moest zoeken. Dat dat niks abnormaals is. Integendeel. Dat ik dat moet bekijken als die massage die ik 1 keer per maand laat doen. Naar de kinesist gaan. Dat goede gesprek tijdens het joggen.
Ik was -en ben nog steeds- bang dat ze me op een dag zal zeggen dat ik gek ben. Dat er iets verkeerd is met mij. Dat er niets meer aan te doen valt. Dat ik onoplosbare issues heb. Maar da’s niet wat ze doet. Integendeel.
Want sommige dingen zijn niet te dragen.
Niet alleen.
Maar ook niet met uw partner. Met uw vrienden.
Voor sommige dingen -hoe klein of hoe groot dat ook is- hebt ge iemand nodig die u helemaal niet kent zodat ge uzelf wat beter leert kennen. Makes sense. Geloof mij. Ik was ook niet helemaal overtuigd.
Sinds kort wel.
Als ge dit leest, dan wens ik u een goede psycholoog toe.
Dan wens ik u een luisterend oor toe.
Iemand die zonder oordeel voor u zit.
Iemand die u niet laat verdrinken in goede adviezen of schuldgevoel over uw slecht gevoel.
Iemand die u zijn of haar ongekleurde mening geeft.
Iemand die ge niet verdrietig maakt met uw verdriet.
Iemand die u helpt om de puzzel van uw leven in mekaar te steken.
Zonder dat daar iets tegenover staat.
Ge moet haar natuurlijk wel betalen*, da’s niet meer dan normaal, maar ze heeft geen enkele verwachting van u.
Laat het ook voor u een manier zijn om af en toe eens ongegeneerd uit mekaar te vallen en u weer in mekaar te laten steken. Ik blijf er voor pleiten. Zoek uw tribe bijeen. Stel uw team samen. Laat u ondersteunen. Blijf zoeken tot ge mensen vindt die bij u passen. Blijf vragen stellen. Blijf eisen stellen totdat ze u horen. Blijf zoeken naar iemand die niet met zijn ogen rolt als ge de deur open doet :-)
Voelt u vooral niet schuldig als ge dit leven complex vindt. Als ge omgaan met mensen complex vindt.
De reden waarom wij allemaal zo massaal burn-outs hebben, is vooral omdat wij denken dat we onze boel op een rij moeten hebben. Dat ge een coole job moet hebben, fantastisch succesvolle kinderen moet produceren (kinderen maken IS zelfs niet eens een must), dat ge er altijd goed moet uitzien en uw huis en tuin liefst nóg beter. En dat ge tussen al dat heen-en-weer geloop blijft lachen. Altijd blijven lachen.
Fuck dat. Ik heb dat jaren geprobeerd. Picture perfect. Naar de buitenwereld dan.
Want mijn melt-downs had ik alleen bij de paar mensen die ik diep vertrouwde.
Een dik jaar geleden heb ik beslist om alle stukken van mijzelf te laten zien. Overal. Aan iedereen.
En soms krijg ik de reactie: ‘Is dat wel verstandig, want dat is toch wel erg privé?’.
Maar mannekes, snappen we dan niet dat dát net het probleem is?
De oorzaak van de burn-outs en depressies is oa. dit: het idee dat ge uw melt-downs en uw kwetsbaarheid binnenshuis moet houden. Want dat ge anders geen werk meer gaat vinden (want klanten of werkgevers vinden u labiel), of dat vrienden rondom u afhaken want die vinden dat ge veel te negatief en verdrietig zijt, of dat mensen u als ‘weirdo’ of ‘dramaqueen’ gaan bestempelen. Geloof mij, het is elke keer opnieuw een grote stap voor mij om mijn zwarte kanten te delen. Om mij te laten zien zoals ik écht ben.
Ik die al mijn hele leven lang als topprioriteit heb: ‘zorg vooral dat mensen u graag zien’.
En ik ben zeker dat mijn ‘alle kaarten op tafel’-aanpak vaak ook gevolgen heeft. Voor mij dan bedoel ik. Ongetwijfeld. Maar ik ben daar ok mee. Meer ok dan de ‘schone schijn’ die net dat tikkeltje zwaarder is.
Het stelt mij soms gerust als ik andere mensen hun shit eens zie verliezen. Niet omdat ik een ramptoerist ben of ervan hou om mensen te zien afzien. Nee. Integendeel zelfs. Wel omdat dat mij het gevoel geeft van normaal te zijn.
Iedereen worstelt. Weet ge dat? Iedereen voelt die donkerte soms. Misschien niet op dezelfde manier als gij, maar iedereen voelt dat.
Ik blijf ervoor kiezen om eerlijk te zijn. Of elke dag een beetje eerlijker, laat mij het zo zeggen.
Want elke dag opnieuw blijf ik in die val lopen van ‘laten we de schijn hoog houden en nog eens een filter over mijn leven en mijn gezicht zetten voordat ik het deel met de wereld’.
Stap voor stap.
Niet alles tegelijk.
Elke keer een laagske van dat olifantenvel weg.
Still a long way to go.
Heidi
* Going to pieces without falling apart. A Buddhist Perspective on Wholeness. Lessons from Meditation and Psychotherapy - Marc Epstein
* Wist je dat psychologische begeleiding in de (nabije) toekomst toegankelijker wordt? Financieel dan. Want de wachtlijsten blijven een feit. Maar er is op 1 september 2021 een proefproject opgestart om een bezoek aan de psycholoog terugbetaalbaar te maken. Staat blijkbaar nog in de kinderschoenen en het zal ongetwijfeld en jammer genoeg nog lang duren voordat álle psychologische hulp wordt terugbetaald (voor iedereen) én toegankelijker is. Maar het is toch al dat. Meer info daarover kan je hier vinden.