Ik trok me terug uit de wereld de voorbije weken. Maanden. Jaren misschien al.
Niet dat ik helemaal verdween maar ik heb mezelf binnenin moeten heruitvinden om daarbuiten terug een plek te vinden.
En ik besef meer dan ooit dat àlles begint met het beeld dat ge hebt van uzelf. Dat ge ok zijt met wie ge zijt. Niks moeilijker dan dat. Speaking for myself uiteraard.
Ik heb moeten leren om mijn hart eerst zelf te voelen en het pas dan naar buiten te brengen.
Ik heb geworsteld met wat een ander van mij denkt. Maar besef nu dat ik dat enkel belangrijk vind, omdat ik geen eigen mening heb over mezelf. Geen goeie in ieder geval. Dat ik mezelf lovable heb willen maken omdat ik dat zelf niet kon. Ik begrijp nu dat ge eerst uw vatje moet vullen met uw eigen liefde en dat pas dan iemand anders daar liefde mag bij gieten. Het grootste deel van het vatje moet liefde voor uzelf zijn. Anders werkt het gewoon niet. Dit leven.
Want hoe ge met anderen omgaat, hoe ge anderen laat binnenkomen of niet laat binnenkomen, hangt vooral af van het feit hoe gij met uzelf omgaat en hoe ge naar uzelf kijkt.
Ik schrijf. En heb daar een haat-liefde relatie mee omdat ik het belangrijk vond/vind (work in progress) wat een ander van mijn woorden denkt. Social media doen niet veel goed aan dat gevoel. Het aantal likes of het gebrek aan likes woog soms te hard door. Ik pleit voor social media zonder likes en vrienden. Dat ge gewoon deelt wat ge wilt delen zonder te weten wie dat ok vindt en wie niet. Dat er geen cijfer wordt geplakt op hoeveel mensen u interessant vinden. De drang naar bevestiging van een ander werd opnieuw bijna mijn ondergang. En deze keer heb ik de les eindelijk gehoord. Omdat ik mezelf heb toegestaan even van deze wereld te verdwijnen. Om op zoek te gaan naar de mijne. Mijn wereld. Met dingen die IK fijn vind, waar IK van hou, een manier van leven die voor MIJ werkt met de mensen die daar helemaal ok mee zijn.
En eerlijk: er blijft niet veel over.
En dat is goed.
Wat er nu overblijft is de essentie en dat maakt mij zo ongelofelijk rijk.
Voor de eerste keer in mijn leven weet ik wat mijn essentie is.
Ge hoeft geen grote kring te hebben. Geen vele volgers. Geen likes.
Het enige wat ge nodig hebt, is een vatje met 3/4 liefde voor uzelf dat ge aanvult met 1/4 liefde van de essentie. En de essentie dat is niet groot. Integendeel.
Ik kom stilaan terug naar buiten. Niet letterlijk want buiten is mijn tweede thuis. Maar ik kom terug emotioneel naar buiten. Ik ben mijn vatje -eindelijk- stilaan aan het vullen. En de 1/4 essentie ligt in mijn handen klaar om er bovenop te leggen als het bijna gevuld is.
Ik ben anders. Heb vaak het gevoel dat ik niet hoor bij dit ras, dat mijn planeet elders is maar niet hier. En ik kan nu luidop zeggen dat ik daar helemaal ok mee ben. Ik weet wat mijn talent is, ik weet wat mijn sterke punten zijn en ik probeer te stoppen met te focussen op mijn gebreken. En vooral: van iets goeds te doen met mijn gebreken. Mensen dicht bij mij te laten komen die me zeggen dat ze houden van mijn gebreken. Ik maak ruimte voor het schrijven van woorden. Iets wat ik al mijn hele leven doe: schrijven. Ik maak terug ruimte voor fotografie, iets waar ik vroeger veel tijd in stak toen ik uren onderdook in een donkere kamer om mijn foto’s af te drukken.
Ik vond eindelijk die donkere kamer terug waar ik in stilte mezelf kan ontwikkelen. Waar ik mijn grote liefde voor woord- en beeld kan laten bestaan zonder bang te zijn wat anderen daarvan denken.
Ik hou van mijn vrienden zoals ze zijn.
Ik hou van mijn man en kinderen zoals ze zijn.
Ik probeer niemand meer te veranderen.
Ook mezelf niet.
Ik geef mezelf toestemming om te leven.
Mezelf niet te straffen omdat ik soms verdwijn.
En ik schrijf het luidop.
Want enkel wat ik luidop schrijf, wordt werkelijkheid.
Hou uw eerlijke schoonheid niet voor uzelf.
De wereld heeft ze broodnodig.
Heidi
°
°
°
En toen zette ik ook eindelijk eens op papier wie ik ben, als ik in de spiegel kijk.
Niet hoe ik wil gezien worden, maar wel hoe ik mezelf zie.
Misschien wil je het lezen.
Misschien ook niet :-)
°
‘Wie ben jij?’,
vroeg ze me.
Ze had ongetwijfeld al een antwoord in gedachten,
maar ik was niet van plan om haar daarin tegemoet te komen.
Ik ben Heidi,
geen fan van mijn naam,
maar bestaat er iemand die dat wel is?
Ik zoek mijn weg al vallend
en hou daar soms diepe schrammen aan over.
Ik leef graag voluit,
wil alles proberen,
veel leren,
lezen,
weten,
horen.
Ik herberg een grote liefde voor woorden,
gesproken en gelezen,
voor woorden in beeld.
Ik heb een sterke drang om dingen te maken
en achter te laten
voor altijd.
Eeuwig worstelend met mensen
en hoe ermee omgaan,
daarom bewoner van mijn Kleine Eiland,
de plek waar ik niet wil gevonden worden
en telkens enkele souvenirs van meebreng.
Diepe liefde voor hem,
die al enkele jaren mijn wederhelft is,
maar voor altijd mijn lief zal blijven,
met hem zette ik 3 kinderen op deze planeet
en die moederliefde blies mij van mijn sokken,
in de goede maar zeker ook in de slechte zin.
Sindsdien is de drang om álles uit het leven te halen,
alleen maar groter geworden.
Jammer genoeg loopt mijn klok niet gelijk met die van de wereld,
waardoor ik vaak gefrustreerd geraak
en
mijn lijf gromt tot er diepe mentale dips in mijn hoofd woekeren.
Ik draag geschiedenis mee in mijn lijf die ik nog altijd probeer te verstaan,
eentje die mij beter maakt maar tegelijk ook niet.
Ik hoop ooit in een klein houten huisje terecht te komen
met een schrijftafel aan een open raam,
de zeelucht in mijn neus
en
het geluid van stilte in mijn oren.
Ik voel en denk teveel, wat goed is maar tegelijk ook ferm slecht.
Mijn hart ligt op mijn tong waardoor ik de neiging heb de hele tijd luidop te zeggen wat er in mijn hoofd omgaat. Soms moet ik mijzelf daar tegen beschermen, maar meestal doet mijn lief dat in mijn plaats.
Ik ben een content mens dat ook praat over de dingen die haar diep ongelukkig maken,
ook al voel ik mij na elk uitgesproken woord een beetje kleiner,
eenzamer zelfs,
maar ze moeten eruit,
want woorden zijn niet gemaakt om binnen te blijven,
dan nestelen ze zich ergens in een klein hoekske van uw hart
tot het hoopke zo groot is en uw lijf ze uiteindelijk uitkotst.
Ik ben diep in het besef dat we allemaal een strijd voeren,
met iets,
maar misschien vooral met onszelf.
Ik ben niet de enige ben die verdwaalt.
Maar de zoektocht naar de juiste weg
is wat het leven maakt.
Heidi