Dit schreef ik al enkele jaren geleden, een jaar vóór ik 40 werd en dus ook een jaar voordat ik zwanger werd van ons derde kindje :-)
Ik word volgend jaar 40 en ik ben nog nooit zo onzeker geweest. Het vraagstuk ‘wat ik later worden wil’, blijkt zich terug op te dringen. Dat was ik toch al gepasseerd dacht ik? Niet dus. Daarom dus nu uitgebreide dagelijkse (én nachtelijke) analyses over waar het in godsnaam fout ging. Of ik op mijn achttiende te lui was om een doordachte keuze te maken, om na te denken over de rest van mijn leven? Goh, ik was er nochtans van overtuigd dat ik dat toen had gedaan. Niet dus. En hier staan we nu. Twintig jaar later. De consequenties van tal van verkeerde keuzes komen naar boven drijven. Twintig jaren van hard werk en hopen ambitie vlogen voorbij. Ik heb ondertussen trouwens ook 2 kinderen op de wereld gezet. En vandaag denk ik: is dit alles en gaat het vanaf hier naar beneden? Professioneel settelen en aftellen naar mijn 65e? Nog nooit was ik zo onrustig als nu. Nog nooit was ik zo gevoelig als nu. Nog nooit zoveel twijfel als nu. Twintig jaar lang ondernam ik, zag ik en ging ik ervoor. Op automatische piloot. Zonder echt een plan voor ogen te hebben. Enkel ambitie. Ik rol telkens ergens in. En ik ga ervoor. Zonder te weten of het dat is wat ik wil. Ik ben nooit echt een strateeg geweest. Is het erg dat ik mijn klastitularis van het zesde middelbaar nooit zal vergeven? Omdat ze me zei: ga jij maar marketing studeren, daar kan je nog alle kanten mee uit. En of ik alle kanten heb gezien. Twintig jaar lang rolde ik ergens in en ging ervoor. Want zo hoorde het toch? Alle kanten uitproberen. Van campagnes uitdenken, tot persberichten schrijven naar een team managen. De opportuniteit was er en ik ging ervoor. Zonder na te denken. Ondoordachte ambitie was het. Ergens inrollen en dan weer uitrollen. Beter kan ik mijn professionele loopbaan niet omschrijven. Verslavend was het. En op het hoogtepunt van mijn carrière, althans wat ik dacht dat het hoogtepunt was, besliste ik om kinderen te maken met de man van mijn leven. Shit, kinderen en ambitie. Ik heb het nooit kunnen waarmaken. Ik rolde het moederschap in en ben er blijven hangen. Blijven steken zou ik het niet noemen want mijn kinderen zijn één van de beter keuzes. Ze maken me beter. Moe maar beter. Maar een full-time werkende wederhelft en ik als full-time werkende andere helft, jammer maar het functioneerde niet. Ik koos resoluut voor het moederschap en nam een ambitieloze, vaak hersendodende, part-time job aan om ondertussen de rekeningen te kunnen betalen. Gedurende 5 jaren was het voor mij belangrijker elk detail van mijn kinderen van dichtbij te zien veranderen. Mijn ambitie probeerde ik als zelfstandige in bijberoep wakker te houden. Grafische ontwerpen verzinnen, bedrijfsmagazines maken, publireportages schrijven. Het kwam en het ging ook weer. Nederig en opnieuw zonder plan. Twee jaar geleden besliste ik om full-time zelfstandig te worden, tijd om het ambitieus beestje terug te voeden. De kinderen konden ondertussen zelfstandig eten dus mocht ik ook wel weer wat. Ik keek rond en dacht
-heel even- na over welke jobs ik wou doen als freelancer. Welke nieuwe dingen ik wilde uitproberen. Schrijfopdrachten bleef ik af en toe doen, bijzaak trouwens. Ik keek rond in de wereld waar mijn hart nog steeds lag (dacht ik) en ik zag. Boeiende vrouwen die boeiende dingen maakten voor boeiende reclamecampagnes. Ik stond er bij en keek ernaar. Daar ging ik voor. Zonder plan. Effe uitproberen. Inrollen. En hier zit ik vandaag. Op zoek naar een uitweg om er ook onopvallend weer uit te rollen. Ik kwam, ik zag, ik deed. En dat planloos bestaan zorgt er vandaag voor dat ik ongelukkig ben. Dat ik een bang vogeltje ben geworden. Die reclamewereld maakt me onzeker, doet me incompetent voelen, peigert me af en doet me wankelen. Ik bén geen setdresser. Ik ben geen marketeer. Ik bén geen persattaché. Geen manager. En al zeker geen stylist. Ik ben iemand van bijna 40 die nog steeds op zoek is naar wat ze echt wil doen. Echt durft doen. Ik ben een vrouw die twintig jaar lang vanalles heeft uitgeprobeerd en beseft dat het niets van dat alles is. Dat er maar 1 ding is dat er al die jaren is geweest en waar ik nooit voor durfde gaan. Omdat ik dacht dat het een hobby was. Dat het een vrijetijdsding was. Al die tijd stond het voor mijn neus en heb ik het verloochend. Al die tijd stak het in mijn handtas tussen andere nuttige spullen. Zoals een flesje parfum dat je enkel bovenhaalt als het nodig is. Hier komt het. Ik schrijf. En ik doe in mijn broek. Dus voorlopig fluister ik het nog effe. Dat ik enkel nog wil schrijven. Eender wat. Maar dat ik niet in een flitsende wereld wil werken waar het gaat over de mooiste en de origineelste. Over willen zijn zoals anderen. Of nee, over beter willen zijn dan anderen. Over mezelf elke dag opnieuw moeten uitvinden om te bewijzen dat ik iets kàn. Ik wil me losmaken van de wereld en onderduiken. Ik wil durven zeggen dat ik verkeerde keuzes maakte. Er inrolde en weer uitrolde. Dat ik van iedereen hou maar eigenlijk alleen maar van mijn man en kinderen hou. En terwijl schrijven. Zonder me aan te trekken wat iemand daarvan vindt. Gewoon schrijven wat ik goed vind. Zonder bang te zijn. Zonder twijfel. Want al twintig jaar lang probeer ik aan iedereen rondom me te laten zien wat ik kan, dat ik iets beteken, dat ik verstand heb. Een vrouw met ambitie is een vrouw om respect voor te hebben. Geen idee wie dat ooit in mijn hoofd heeft geplant. Ik ben een vrouw die 2 kinderen heeft en die gewoon wil schrijven. Meer niet. Geen toeters en bellen meer.
Heidi
Comments