Mijn pad was en is nog steeds erg oneffen en wild begroeid.
Ik ben mezelf beter beginnen begrijpen door de trauma’s die zich aandienden. Trauma’s die me van mijn sokkels hebben geblazen maar me zoveel hebben geleerd.
Ik zet elke emotie om in fysieke ervaringen. Mijn lichaam vertaalt wat mijn hart voelt. En nu ik die taal eindelijk versta, heeft mijn hart er ook wat aan. Mijn lichaam helpt me begrijpen. Dieper te gaan in mijn gevoel tot ik weet wat er op de bodem ligt. Dààr breng ik het dan mee naar boven en ga ermee aan de slag.
De plotse dood van mijn papa op mijn twintigste gaf het startschot van die diepe duik. Opgroeien zonder hem in de coulissen is meestal hard. Maar soms ook erg verzachtend. Zijn nalatenschap is donker maar tegelijk ben ik hem dankbaar dat hij me door zijn dood heeft doen inzien dat er ook nog een diepte is waar mooie dingen verborgen zitten.
Destructieve relaties met mensen, en ik die alles zoveel dieper voel, maakte dat ik op mijn 28e in een depressie belandde. Het heeft even geduurd, maar ik vond de veerkracht om op te staan en verder te gaan. Ik vond moed om afscheid te nemen van mensen en situaties. Om te blijven zoeken naar wat wél goed voor me was.
En dààr was voor de eerste keer yoga.
En sindsdien altijd aanwezig.
Soms op de achtergrond, soms intens.
Ik vond veel meer in yoga terug dan enkel de fysieke ervaring. Ik begon er boeken over te lezen en voelde me goed bij de filosofie. Het begon mijn leven langzaam binnen te sijpelen en heeft me onbewust kracht en wijsheid gegeven.
Rond mijn dertigste vond ik stabiliteit en rust in de liefde. Bij Tom.
Hij geeft mij oneindige liefde. Onvoorwaardelijk. Hij incasseert met liefde de klappen die ik soms uitdeel als ik weer eens gefrustreerd ben over het leven. Als die zwaarte op mijn schouders weer tot leven komt. Als mijn leven weer om aandacht vraagt. Smeekt om geanalyseerd te worden. Zelfs dan geeft hij mij liefde. En een koffie. En eten tussen de tranen door. Hij verstaat de frustratie. De boosheid. De zwaarte.
Hij weet als ik het allemaal niet meer gerenderd krijgt.
Ik heb ondertussen geleerd om mijn frustratie te doseren. Van ze op andere manieren naar buiten te laten komen. Maar de zwaarte zal nooit meer weggaan. Is deel van mijn leven. Is mijn vuur. Het vuur in mij dat soms brandwonden veroorzaakt. Het vuur dat ik ondertussen ook voor andere dingen gebruik. Op een goede manier. En als ik het voel opkomen en ik zie dat het te fel is, dat het brokken gaat maken, dan laat ik het er uit, aan zee, op het strand. Want de zee kan mijn vuur temmen.
Die zwaarte die regelmatig eens om de hoek komt loeren, wordt gevoed door trauma’s: de dood van mijn papa en 2 miskramen die ik op mijn 34e kort op mekaar had. Dat is de voedingsbodem. Die is er altijd. Elke dag. En elke minuut. En die zal nooit meer weggaan. Maar wat ik nu beter begrijp, is dat er ook triggers zijn die die voedingsbodem verzuren. Dingen die soms zo banaal zijn, maar die wel een tsunami bij me teweegbrengen. Soms zijn dat andere mensen. Woorden van mensen. Soms is dat zelf-kritiek. Soms is dat een werksituatie. Soms zijn dat mijn hormonen en mijn cyclus. Soms is dat iets waar ik zelfs geen woord voor heb.
Yoga helpt me om dat allemaal beter te begrijpen.
Yoga helpt me om naar binnen te keren en te verstaan.
Mijn lichaam dat vertaalt wat mijn hart wilt zeggen.
Dàt.
Dàt is de reden waarom ik yoga doe.
Waarom ik het beleef en leef.
Met horten en stoten.
En dàt is de reden waarom ik het met anderen wil delen.
Ik wil mensen helpen met vertalen.
En dat vertalen dat kan ik alleen vanuit mijn eigen trauma’s.
Want die voedingsbodem geeft me veel meer dan enkel zwaarte.
Die voedingsbodem is ook erg rijk en maakt me creatief.
Het góede vuur.
Dààrom yoga.