-i e t s o v e r v e e r k r a c h t-
Ik las onlangs ergens een quote dat ge door optimist te zijn al halfweg zijt in het leven. Maar toch zie ik dat plaatje niet helemaal. Want de chemie in uw hoofd is niet altijd een vrije keuze of iets dat ge hard kunt beïnvloeden door uw gedachten of uw gedrag te veranderen. Ik ben er wel van overtuigd dat ge u op slechte momenten moet omringen met goeie dingen. Schone dingen ook. Bomen die u zuurstof geven. Mensen die u aan het lachen brengen. Goeie koffie die u verzacht. Maar ik ben er ook van overtuigd dat het niet voor iedereen even gemakkelijk is om optimistisch te zijn als het effe donker is daarbinnen.
Ik ben een boogschutter (eeuwige optimist) maar geloof mij, ik stond niet vooraan in de rij toen ze de pakskes met optimisme aan het uitdelen waren. Ik omschrijf mij eerder als een schijnheilige optimist.
Maar v e e r k r a c h t, da’s iets anders.
Dat is hetgeen dat ervoor zorgt dat ge blijft trappelen of u laat zinken.
En uw veerkracht, die kunt ge alleen maar aanvullen door voor uzelf te zorgen.
Uw verstand de tijd te geven om eens alleen te zijn met uw lijf. Ne tête-à-tête zegt :-)
Uw lijf dat eens niks moet doen. Maar echt niks he.
Niemand die iets nodig heeft van u.
Geen enkele prikkel die u aanzet om iets te doen.
Dàt.
Alleen dan hoort ge uw eigen verstand terug.
V e e r k r a c h t is iets dat een ander u niet kan geven. Het is iets dat ge zelf moet zoeken en aanvullen.
Zelfs de grootste liefdes naast u zoals uw kinderen, uw wederhelft, uw vrienden of uw huisdieren kunnen dat niet in uw plaats.
En ik vind het zo’n schoon woord.
V e e r k r a c h t.
Ik las onlangs een boek* waarin iemand het samenvatte in 21 woorden: ‘Het is het vermogen om je aan te passen aan stress en tegenslag en er misschien zelfs sterker uit te komen.’ (hebt ge nu net effectief de woorden geteld?) En laat dat nu iets zijn waar we de laatste jaren allemaal een ferme dosis van op ons bord kregen: stress en tegenslag.
’t is veel allemaal he.
Alle latten ligt zo enorm hoog. Overal.
De render-knop gaat wat in overdrive.
Die van mij toch.
En ’t is niet evident om optimistisch te blijven terwijl ge de wereld rondom u in mekaar ziet vallen.
Het voelt zelfs wat ongemakkelijk precies om optimistisch of gewoon content te zijn.
En als ge een beetje zijt zoals ik -ferm gevoelig & introvert- dan hebt ge ongetwijfeld ook de neiging om de hele tijd andermans problemen te willen oplossen, om een ander te helpen, om het leed van de wereld mee op uw schouders te dragen.. Da’s sterker dan uzelf.
Edison omschreef v e e r k r a c h t als: ‘I have not failed, I’ve just found 10 000 ways that won’t work.’
Maar hij zal ongetwijfeld wel gevloekt en gehuild hebben als de lamp weer eens niet scheen.
No doubt about that.
Voelt u niet schuldig als ge u slecht voelt. Als ge een gevecht voert met de chemie in uw hoofd en gij soms het onderspit delft. Dat betekent niet dat ge een ondankbaar wezen zijt of niet hard genoeg uw best doet.
Het klopt niet altijd dat als ge maar positief denkt en probeert optimistisch te zijn, dat dat al een groot stuk van het werk is. Die manier van denken zorgt ervoor dat ge in een spiraal geraakt van schuldgevoel en zelfverwijten. Terwijl het net belangrijk is om uzelf graag te blijven zien**.
Ge zijt ook maar een mens.
Heidi
* 'Activeer je Nervus Vagus' - dr. Luc Swinnen
** note to self
Zeg mij niet wat ik moet voelen
in mijn lijf
en
in mijn hart,
zeg mij niet wat ik ermee moet doen,
met mijn gevoel,
wat ik moet denken
of niet mag denken,
zeg mij niet dat ik optimist moet zijn
als mijn moed effe spoorloos is,
als die zich wegsteekt
achter denkrimpels
en drama.
Zit gewoon effe naast mij,
met uw hand in de mijne,
onze ogen die samen naar buiten kijken
naar die grote dorre eik
waar binnenkort terug blaadjes aan groeien.
Wacht samen met mij
tot hij terug danst
op het ritme van de wind
in onze tuin.
Heidi
(Soms moeten we mekaar niet genezen. Maar gewoon samen zijn en laten zijn.)